BEN, ANNEMDEN HAKKI, HUKUKU, ADALETÝ ÖÐRENDÝM

• 1.05.2020
• 4311
• Twitter'da Paylaþ
• facede

Prof. Dr. Bahadýr Erdem

"Anne", ne kadar anlamlý bir söz... Ýçinde barýndýrdýðý duygularý ifade etmeye kelimeler yetmiyor. Bize verdiði sevgi, yetiþtiriþ tarzý ve eðitim ile annelerimiz, karakterimizin yapý taþlarýný ve harcýný oluþturur. Ben de dahil, bütün çocuklar için anne bir baþkadýr. Daha doðmadan yaptýklarý konuþmalarýyla bizlere ilk ulaþanlar onlar deðil midir?

ÜNÝVERSÝTE MEZUNU AYDIN BÝR KADINDI 
Benim yetiþmemde de en önemli insan, þüphesiz ki annem. Ben onun tek çocuðu, tek oðluydum. Ýstanbul “Moda”lý bir ailenin kýzý olarak yetiþen, evlilik için babamý 27 yaþýna dek bekleten, üniversite mezunu, aydýn bir kadýndý. Vefat edeli 5 sene oldu; ama anneler hiçbir zaman ölmez. Eski Mýsýr inanýþýna göre; insanlar iki kere ölür. Ýlki öldüklerinde, ikincisi unutulduklarýnda. Anneler, evlatlarýný sevgiyle öyle bir doldurur ki, çocuklarý, hayatýnýn en zor anlarýnda gözünü kapatýp, yanýnda olmasa bile onlardan güç alýr. 

BABAMIN AÝLESÝNE SEVGÝ, SAYGI DUYARDI 
Babam, Malatya’dan okumak için 11 yaþýnda çýkmýþ. Annemi, Haydarpaþa Lisesi’nin ikinci sýnýfýnda görüp aþýk olmuþ ve nikah için 10 yýl peþinden koþmuþ. Bu iki gencin 1965’te, ailelerinin farklý kültürden gelmesinden kaynaklý sorunlarý çözmesinin ne kadar zor olduðunu, yaþým ilerledikçe daha iyi anladým. Sevgi ve saygýyla yaklaþýldýðý müddetçe, her türlü farklýlýðýn bir potada eritilebildiðini öðrendim. Yeter ki bencil olma, öfkene yenilme, sevgini, insanlýðýný ve ailene verdiðin deðeri unutma!.. Hukukçu bir akademisyen ve avukat olarak, savunduðum görüþlerimin nereden geldiðini merak edenler var ise; hepsini ailem verdi. Annemin, babamýn ailesine duyduðu sevgi, saygý ve sabýr verdi. Malatyalý babamýn kadýna saygýsý, sevgisi ve annemi el üstünde tutmasý verdi...


DEMOKRASÝ BÝR PAKET PROGRAMDIR
Kendimize hiç benzemeyeni, yetiþtiðimiz çevreden gelmeyeni, bizim gibi düþünmeyeni, konuþmayaný, giyinmeyeni dinlemez, sevmez, saymaz ve ötelersek, ülkemize hiçbir zaman demokrasi gelmez. Baþkasýna yapýlan haksýzlýða da karþý çýktýðýmýz ölçüde demokrasiye ulaþabiliriz. Demokrasi; en farklý, en olmadýk, en inanýlmaz ve kabul edilmez fikirlerin bile korunduðu, ne azýnlýðýn çoðunluða ne de çoðunluðun azýnlýða haklarýnýn yedirilmediði, üstün tutulmadýðý rejimdir... 

HEP, HUKUKÝ VE ÝNSANÝ DOÐRULARI SÖYLEDÝM
AK Parti iktidar olmadan ve olduktan sonra da kendisini güçlü zanneden, bundan dolayý vatandaþýn kendi dayattýðý þekilde yaþamasý gerektiðine inanan hükümet etme zihniyetine, siyasi anlayýþa, yargý kararlarýna ve bu düþüncedeki en yakýn bazý dostlarýma karþý geldim. “Baþlarýný örtüyorlar” diye üniversiteye alýnmayarak, en temel anayasal haklarýndan birisi olan eðitim hakký ellerinden alýnan öðrencilere hükümetin, yargýnýn ve sistemin yaptýðý hukuksuzluða karþý koydum... Gün geldi; AK Parti, vakti zamanýnda baþýna gelenlerin aynýsýný yaptý. Seküler hayat tarzýna sahip olanlara karýþmaya baþlayýp, buna yönelik söylemler geliþtirdiði ve politikalar ürettiði andan itibaren de hukuki ve insani doðrularý söylemeye aynen devam ettim. 

ÞIMARIK YETÝÞTÝRMEDÝ 
Anne ve babamýn; hayata ve birbirlerine, ailelerine bakýþ açýsýnýn ve davranýþýnýn, ileride benim bir hukukçu, akademisyen ve yazar olarak insan haklarýna, demokrasiye, hak ve hukuka bakýþ açýmý çocukluktan itibaren beslediðini, beni hayata hazýrladýðýný, yaþ aldýkça fark ettim. Kardeþim yoktu; ama annem beni þýmarýk yetiþtirmedi. Sofra kurup toplayarak, yardýma ihtiyaç var ise maydanoz, pirinç de ayýklayarak büyütüldüm. Okuldan gelir gelmez hemen üstümü çýkarýrdým, formamý dolabýma asarak temiz ev kýyafetlerimi giyerdim. Yataðýmý, odamý toplardým. 

Annemle birlikte çarþý pazara çýktým; patlýcanýn iyisi, balýðýn tazesi nasýl seçilir, öðrendim. Onun dirayetinden, sabrýndan, anlamlý öfkesinden de kazanýmlar elde ettim... Babama karþý hiç eðilmeden, bükülmeden, doðru bildiklerini söylemesinin, her zorluðun üstesinden onur ve sabýrla gelmesinin, eþine hayat boyu desteðinin ve kadýnýn güçlü bir karaktere sahip olmasýnýn, bir erkek, aile ve toplum için ne denli ehemmiyetli olduðununun bilincine vardým. 

HEYBEME, SONSUZ SEVGÝYÝ DOLDURDU 
Ýnsan, heybesinde ne varsa dünyaya; eþine, evlatlarýna, dostlarýna, öðrencilerine, çalýþanlarýna onu sunar... Ben, annemden hakký, hukuku, adaleti, en çok da sevgiyi öðrendim. Ayný þekilde, kadýnlarý sevmeyi, saymayý, anlamayý, kimseyi ötelememeyi, “Oðlum hiç bir þey yapamýyorsan yardýma ihtiyacý olanlara en azýndan þevkat göster, hallerini hatýrlarýný sor, onlarý dinle, onlara gülümse” demesinden de insanlýðý... 
Dedim ya; anneler ölmez. Zira anne sevgisi de ölmez. Evlatlar yaþadýkça anneler de yaþar. Rahmetli annemin, beni ondan sonra büyüten ve þimdiki “Ben”in oluþmasýnda büyük bir emeðe sahip olan eþimin ve bütün kadýnlarýn anneler gününü kutluyorum. Senede bir gün deðil, her gün annelere adansa, yine de yetmez...